Week 1!

Maandag 1 september 2014, 20:35 uur. Dag 1.

Goed! Na een lange, vermoeiende en emotionele dag goed aangekomen in Patterdale. Vanochtend om vier uur opgestaan, gedoucht en aangekleed. Afscheid genomen van mijn lieverd Kevin en daarna met mama, Karlijn en Iris de auto ingestapt. Na lekker door het langzaam-licht-wordende Nederland te hebben gereden zijn we om half acht aangekomen bij Schiphol. Daar begonnen de spanningen bij mij goed op te komen.

Zenuwachtig mijn bagage ingecheckt. Mama zei nog: "Het moeilijkste heb je nu gehad", maar dat was helaas niet waar. Bij de douane heb ik nog een kwartier stilgestaan omdat ik eerst mijn laptop en iPad uit de koffer moest halen en toen mijn koffer niet terug kreeg omdat mijn portemonnee met Brits muntgeld er nog in zat. Na die er ook uit te hebben gehaald mocht ik mijn koffer nog steeds niet terug omdat er een schaar in zou zitten volgens de scan. Daar hebben we gezamenlijk naar gezocht, niets gevonden, mijn koffer nog twee keer door de scan gehaald en toen hebben ze me maar door laten gaan, omdat de mysterieuze schaar niet gevonden kon worden.
Ik kan me herinneren dat ik op de middelbare school een werkweek zou hebben naar Schotland. Er werd toen erg streng door de docenten gezegd dat we het niet in ons hoofd moesten halen om wapens of drugs mee te nemen, anders zou je opgepakt worden. Van mezelf heb ik altijd zeker geweten dat ik zoiets niet zou flikken; van de andere klasgenoten was ik er niet zeker van en daar maakte ik mij weken van tevoren al druk om. Ook dit keer was ik er zeker van dat ik gewoon even door de douane moest, en dat was het. En omdat ik alleen voor mezelf verantwoordelijk was, maakte ik me er nog minder druk om. Ik had nooit geweten dat de douane me om zoiets kleins, dat uiteindelijk helemaal niet in mijn koffer zat, een kwartier kon ophouden.

Vanaf het moment dat ik de gate inging en bij de douane langs moest, stond ik er alleen voor. Vooraf heb ik dus afscheid moeten nemen van mijn moeder, haar beste vriendin (en mijn 'bemoeider') en mijn twee beste vriendinnen. Knuffels en kusjes uitgedeeld en de nodige tranen gelaten. Van Karlijn en Iris heb ik nog leuke enveloppen gekregen (air mail enveloppen) met teksten er op van wanneer ik ze mag openen. De eerste twee zijn al geopend: een enveloppe voor als ik me verveel en een enveloppe voor als ik net ben aangekomen in mijn kamertje in Patterdale. Wat daar in zat, vertel ik straks.

Het was druk op het vliegveld, dus ik ben meteen door alles heengegaan. Niet omdat het druk was, want dat had ik eigenlijk niet zo goed door. Ik wilde gewoon graag snel door alle moeilijkheden heen zijn. Ik wilde gewoon zitten in het vliegtuig en daar zou ik me wel druk maken over dat ik eigenlijk nog even naar de wc had moeten gaan, of misschien wat eten had moeten kopen.
Het vliegtuig had uiteindelijk een klein half uur vertraging, maar dat was niet erg. Ik had met het boeken van de treinticket al rekening gehouden, met dat er vertraging zou kunnen zijn. Daarbij zat ik naast een man die me uitgebreid vertelde over zijn tijd in Nederland en hij vertelde me nog over zijn familie. Voordat ik überhaupt op Engelse bodem was heb ik dus al lekker Engels kunnen praten. Een erg lieve man was dat!
Toen we geland waren, heeft hij mij vergezeld totaal het afmeld punt. Daar duurde het voor mij sowieso drie kwartier voordat ik afgemeld was en mijn koffer terug had. Ik stond eerst nog in de verkeerde rij omdat ik zo leuk aan de klets was met die man, dat ik niet doorhad dat mensen met een ID kaart in een langere, zigzag rij moesten staan. Tegen de tijd dat ik mijn koffer terug had, was de lieve man al lang en breed weg. Ik weet niet hoe hij heette, maar wel dat hij mee heeft gewerkt aan een anti-doping checkpoint in Amsterdam, bij de wereld kampioenschappen voor roeien. En ik weet ook dat zijn zoon komende maand gaat trouwen met een Chinese vrouw.

Toen ik eenmaal uit het vliegveld gebouw was, ben ik op zoek gegaan naar het trein station. Erg moeilijk was het niet om het te vinden; gelukkig staat alles goed aangegeven met pijltjes. Het enige vervelende is dat ik echt twee loodzware koffers meehad. Het kostte me enige moeite om de koffers goed mee te krijgen. Vooral toen ik naar het toilet moest. Ik besloot maar te zoeken naar een invaliden toilet, omdat ik er niet op zat te wachten mijn koffers in de gang te laten staan terwijl ik mijn ding deed. Er was dus geen invalide toilet, tenminste niet voor zover ik kon zien. Dus na op een komische manier toch proberen mijn twee koffers in een klein toilet hokje te stoppen, toch maar een koffer op de gang geparkeerd en snel weer weder gekeerd.
Ik moest nog anderhalf uur wachten op de trein, maar ik kon gelukkig op WiFi dus ik heb mijn familie, vrienden en geliefden even laten weten dat ik goed geland was. Tijdens die anderhalf uur ontdekt dat ik op mijn zenuwslopende laatste kans voor de Nederlandse Taaltoets een tien had gehaald! Erg blij! En een super begin van mijn buitenlandse stage.

Ik merkte uiteindelijk in de trein hoe moe ik was. Ik had mezelf nog voorgenomen niet in slaap te vallen, omdat Ilse ook al bijna voorbij de halte was gereden omdat ze niet oplette. Ik kon echter niet mijn ogen open houden, dus het eerste half uurtje in de trein besteed met het sluiten van mijn ogen.
Toen ik eenmaal wakker was, keek ik mijn ogen uit. Soms werd het uitzicht geblokkeerd door hoge stukken land, maar als je eenmaal met de trein boven het land uitsteeg zag je de mooiste scenes. Hoge bergen, heuvelachtige weides, prachtige meren, schitterende steden en magnifieke gebouwen. Ik heb veel foto's en filmpjes gemaakt voor de YouTube Chanel. Ik keek alleen maar naar buiten en verbaasde me er over dat alle mensen in de trein hun ogen niet uitkeken. Ze zaten veel meer op hun telefoon, of tijdschriften te lezen. Misschien nemen ze de omgeving een beetje voor lief, maar ik heb me met al het uitzicht geen moment verveeld.

In Penrith aangekomen moest ik een trap af en weer een trap op met mijn twee koffers. Die heerlijke, beleefde, Engelse mensen boden me meteen hulp aan. Een jongen tilde mijn zwaarste koffer de trap op en wenste mij een fijne dag. Hij deed het zonder twijfelen en wachtte mijn antwoord niet eens af: "Do you need a hand? I can take that for you", waarop hij gewoon mijn koffer pakte en het bovenaan de trap weer voor me neerzette.
Daar stond Jim, de hostel manager, al op me te wachten. Erg moeilijk om hem te herkennen was het niet; hij droeg overduidelijk YHA werkkleding, dus ik vond hem zo. Een vriendelijke glimlach en een warme handdruk verwelkomde mij.

In de auto legde hij mij een beetje uit hoe de mensen in de hostel waren en wat de bedoeling allemaal is. Ik heb een privé kamertje, een hele kleine (voor de mensen die weten hoe ik bij mama woon: het is ongeveer even breed als mijn kamer bij mijn moeder thuis, alleen net een metertje korter). Ik woon in een apart gedeelte van het hostel, waar Jim zelf, en John (van de keuken) ook wonen. Ilse woont aan de andere kant van het hostel met nog een aantal hostel medewerkers. Aan haar kant is ook de WiFi en de gezamenlijke woonkamer/lounge.

Ik keek mijn ogen uit onderweg. Ik wil graag de boel verkennen morgen, maar zal er (misschien een beetje helaas) rekening mee moeten houden dat ik ook moet werken. Ik word inderdaad meteen al aan het werk gezet. Zo erg is het eigelijk ook niet, ik ben best benieuwd naar hoe het hier is.

Tijdens het uitpakken van mijn spullen ben ik er achter gekomen dat mijn make-up remover flesje is leeggelopen in mijn koffer. Ik heb nu dus een reeks aan kleren op de verwarming liggen omdat ze doorweekt zijn. Morgen maar even kijken hoe de wasmachine werkt...

Mijn kamertje ziet er heerlijk knus uit! Voor de mensen die weten hoe mijn slaapkamer bij mijn moeder thuis er uit ziet: het is ongeveer even breed, maar een metertje korter in de lengte. Ik heb een bed met een trampoline-achtig matras, maar tot nu toe ligt het best lekker. Ben benieuwd hoe het slaapt.

Morgen heb ik mijn eerste werkdag en ga ik de boel een beetje verkennen.



Dinsdag 2 september 2014, 16:18 uur. Dag 2.

Toen ik vanmorgen wakker werd had ik gigantisch last van mijn keel. Ik denk dat het kwam omdat het behoorlijk warm was in mijn kamer, dus komende nacht toch maar met het raam open slapen. Het bed sliep best lekker, maar dat kan ook komen doordat ik heel erg moe was.

Ik ging rond kwart over zes uiteindelijk uit bed. Ik heb me toen snel gedoucht en omgekleed. Op dat moment heb ik ook mijn derde en vierde brief open gemaakt. Eén voor als mijn kamer saai is (daar zaten stickers in om de boel een beetje op te leuken) en één voor mijn eerste werkdag, met een paar geweldige tips van Iris over werk: niet naar je baas luisteren, zo laat mogelijk op bed (want dan slaap je goed door omdat je dan heel moe bent) en nog wat meer tips.

Om zeven uur begonnen met het ontbijt klaarzetten voor de gasten. Ilse heeft me alles laten zien en heel erg moeilijk is het niet. We serveren de warme etenswaren zelf en moeten dan ook aanstrepen welke boekingen allemaal al eten hebben gehad. Ook delen we lunchpakketten uit aan de mensen die dat hebben besteld. De mensen zijn hier heel erg beleefd. Elke keer als we eten voor ze opschepten kregen we te horen: "Thank you ever so much!" Erg leuk om te horen. :)

Nadat we alles weer hadden opgeruimd heb ik wat gegeten met Ilse. Ik had een echt Brits ontbijt: spek, hashbrowns (soort rusty schijfjes), bonen, worst en geroerde ei. Het was verrassend genoeg best lekker!

Na het ontbijt hebben we de openbare toiletten schoongemaakt en toen was het huishouden alweer klaar. Ilse heeft voor mij een lunchpakket klaargemaakt en toen zijn we samen gaan wandelen. Ilse had voordat ik in Engeland kwam al eens een bericht gestuurd waarin ze tegen me zei: "Remind me to take you to the best place in the world when you get here." Daar nam ze me vanmiddag mee naartoe.

We hebben veertig minuten gewandeld, over bospaden heen, door tuinen van andere mensen, tussen de schapen door, over de bergen, totdat we bij een waterval die tegen een berg op lag aankwamen. Alles in deze omgeving is zo overweldigend en sprookjesachtig mooi. De paden zijn vaak helemaal bedekt met mos, er zijn gigantisch grote, dikke bomen met takken die echt alle kanten op steken, overal is leven. Ilse en ik zijn een stuk tegen de berg op geklommen om bij een hoger gedeelte van de waterval te komen. Daar hebben we de Ice Bucket Challenge gedaan en geluncht. We hadden schitterend uitzicht over alles.

Naderhand ben ik naar Ullswater gelopen. Ik heb Glennridding een beetje verkend, dat vlak naast Ullswater ligt. Het is ongeveer een half uur lopen om bij Ullswater en Glennridding te komen. In Glennridding heb ik een flesje hoestdrank gekocht, want mijn hoest wordt met de minuut naarder. Er waren heel veel verschillende flesjes, uiteindelijk heb ik ‘Buttercup’ gekozen omdat dat de hoofdpersoon van Princess Bride is. Anders kon ik echt niet kiezen.

’s Avonds heb ik weer gewerkt, diner gemaakt voor de gasten en wat voorbereidingen voor het ontbijt van morgen. Het ging heel goed! Het was alleen wel heel erg zwaar omdat de verkoudheid ook op mijn benen is geslagen en ik ook spierpijn had gekregen van het wandelen naar Glennridding. Ik moet echt wennen aan de bergen om me heen, en als ik uiteindelijk terug ben in Nederland zal ik echt wel getrainde beenspieren hebben!


 
Woensdag 3 september 2014, 14:03 uur. Dag 3.

Vandaag was weer een dag dat begon en eindigde met werken. Ilse was vandaag vrij, dus ik vond het extra spannend. Het was pas mijn tweede dag wat betreft werken en ik had de dag ervoor alles kort even gezien van Ilse. Ik hoopte dat ik het allemaal goed kon onthouden en kon vinden, zodat alles vlotjes verliep. Het hostel zat namelijk behoorlijk vol, dus alles moest heel snel. Gelukkig ging het allemaal goed en is John heel prettig om mee samen te werken. Hij blijft heel rustig en corrigeert me goed. Ik heb ontbijt gemaakt en geserveerd, huishouding gedaan, en na mijn paar uren vrij ben ik bezig gegaan met het avondeten, afwas en zo door.

Ik vind het keukenwerk best leuk! Ik heb eerder in de afwas gewerkt (in een hotel in Oosterwolde en één dag in een restaurant in Makkinga) en ik vond het niet echt veel aan. Deze keuken is echter goed georganiseerd, niet zo chaotisch als de andere keukens en de werknemers blijven erg vriendelijk. Het werk is ook gevarieerd. Ik hoef niet alleen af te wassen, maar ik bereid ook eten voor en maak lunchpakketten, ik dek tafels en ruim hier en daar een beetje op. Voor ontbijt voorbereidingen maak ik een mix van eieren met melk, peper en zout, zodat dat de volgende dag geroerd kan worden tot geroerde ei. Ook maak ik de champignons schoon zodat die gebakken kunnen worden, ik leg het spek klaar, ik snij de tomaten en kruid ze, ik leg de worstjes op een bakplaat en de dag erna kan alles heel smooth de oven/pan in zodat het ontbijt snel geserveerd kan worden.

Ik heb ook een beetje contact met de klanten. Vandaag werd ik overspoeld met complimenten door een bepaald koppel die eerder ging dineren dan de gebruikelijke tijden. Ze dachten dat ze veel moeite veroorzaakten voor mij, maar ik als nuchtere Hollander vond dat totaal niet erg. Ik dek zo even wat extra tafels, geef bestellingen door aan de keuken en ik blijf vriendelijk naar de klanten. Dat vonden ze erg fijn, vooral mijn vriendelijke glimlach! Ze zeiden er nog bij dat ze totaal niet merkten dat het pas mijn tweede werkdag was; ik wist alles goed te vinden en te regelen.

Tussen de werktijden door zijn Ilse en ik samen naar Glennridding gegaan en hebben we daar wat thee gedronken in een leuk tentje langs de weg. Het was erg lekker en gezellig. We hebben John nog zien fietsen (gisteren zag ik hem hardlopen, hij is erg sportief).

Ik merk dat ik namen begin te noemen van mensen zonder echt te hebben uitgelegd wie ze allemaal zijn. Het lijkt zo langzamerhand op een Game of Thrones boek. Ik zal ze even voorstellen:

Jim: Hij is de manager in het hostel, pas sinds twee weken. Toen ik solliciteerde bij dit hostel had ik voornamelijk contact met manager Glen, maar Glen en Jim hebben geruild van hostels. Dat is schijnbaar iets wat heel makkelijk kan bij YHA. Jim is heel aardig en grappig. Hij heeft iets met sleutels; hij weet vaak niet waar ze van zijn. Dan zegt hij dingen zoals: “Try these, I don’t know what they do” (waar ik vaak op antwoord: “They open doors, usually), of “It’s either this one, or that one. I don’t remember.”

Derek: Ik heb hem nog niet zoveel gezien in het hostel, maar als ik hem zie doet hij meestal receptiewerk. Volgens Jim is hij een beetje ‘grumpy’, maar ik heb dat niet gemerkt. Nog niet.

Nigel: Hij komt uit Wales en heeft een geweldig accent. Hij werkt al jaren bij verschillende YHA hostels en reist heel veel. Komend weekend gaat hij even naar huis (Wales) en daarna een week naar Ierland. Ik heb zin om te horen wat hij daar allemaal heeft meegemaakt, want het is echt zo’n lieve man waar je graag naar luistert omdat hij zo’n leuke stem heeft en zo aardig is. Hij heeft een hoge aaibaarheidsgraad en hij zorgt ervoor dat je van hem gaat houden als een soort ‘opa’. Hij is een beetje iemand die overal inspringt: huishouding, keuken en receptie.

John: Een jonge vent die denk ik net iets ouder is als ik. Hij werkt heel veel in de keuken, dat is echt zijn area. Hij vertelt me wat ik moet doen en stuurt me in de juiste richting, hij geeft goede feedback en blijft heel rustig tijdens de stressvolle momenten, wat heel fijn is. Als we klaar zijn met het werk zegt hij: “Finish this, then run.”

Emily: Emily is Johns vriendin. Ze heeft zo’n lieve, hoge, zachte Engelse stem. Heel schattig. Een heel lief meisje, voor zover ik met haar heb gesproken. Ze doet niet echt iets in het hostel, behalve er zijn en gezellig doen.

Gary: De tuinman van het hostel. Hij houdt heel veel van boeken. Hij kan uren praten over boeken. Voor hem is er niets beter dan een luie stoel, goeie verlichting, lekkere thee en een boek. Heb ik al genoemd dat hij van boeken houdt?

Laura: Ze komt uit Yorkshire en is denk ik net iets ouders als ik. Ze is hier al vanaf 25 mei en gaat straks rond dezelfde tijd als ik weg (eind oktober). Ze werkt hier als betaalde werkkracht omdat ze geld nodig heeft voor haar volgende opleiding. Ze heeft net, afgelopen zomer, een universiteitsopleiding afgerond.

Ik denk dat dat iedereen wel is… Het zijn allemaal super aardige mensen, echt geweldig.

Mijn verkoudheid wordt steeds erger. Mijn neus is bijna de hele dag verstopt en de hoofdpijn wordt steeds erger. Ik heb een verschrikkelijk nare hoest. Ilse vertelde dat ze de eerste week hier ook last had van verkoudheid, dus ik denk dat het te maken heeft met wennen aan de omgeving en zo. Alles is hier ook zo schoon, dus misschien kunnen mijn longen niet tegen een schone lucht, haha. Ik ga morgen op speurtocht naar medicijnen die mijn verkoudheid kunnen verminderen.
 


Donderdag 4 september 2014, 21:35 uur. Dag 4.

Ik stond weer rond zes uur op, ging me douchen en aankleden. Ik liep naar de keuken om daar aan het werk te kunnen gaan en werd er toen op gewezen dat ik vanaf negen uur pas hoefde te beginnen. Schijnbaar had ik een korte dienst (9-12 uur) maar heb ik dat niet gezien. Dus heb ik mijn iPad gepakt en ben ik The Hobbit, A Desolation of Smaug gezien. Heb het niet helemaal af kunnen kijken, maar dat maakt niet uit. Mooie film!

Ilse, Nigel en ik hebben de huishouding gedaan in het hostel. Het was veel werk, want de wandelgroep van 22 mensen was vandaag vertrokken. We waren om 11:30 klaar. Daarna hebben Ilse en ik geluncht, ons omgekleed en toen heeft Nigel ons in Penrith afgezet.

Toen ik afgelopen maandag in Penrith aangekomen was, leek het op het eerste gezicht heel industrieel. Vandaag ben ik echt het centrum ingegaan en het was echt schitterend. Er is een ruïne die ik binnenkort beter wil bekijken, misschien dit weekend, maar vandaag ben ik voornamelijk de winkels langsgegaan.

Ilse en ik hebben wat boodschappen gedaan en ik heb heel veel medicijndingen gehaald. Neusspray, spierzalf, ibuprofen, meer hoestdrank en tissues. Ik heb ook wat fruit gehaald zodat ik weer aan de smoothies kan, want dat mis ik zo ontzettend! Ik merk dat ik minder energie heb omdat ik niet mijn dagelijkse fruithapje heb… Ilse heeft me nog getrakteerd op een kop thee in Costa, een leuk tentje in Penrith.

Ik voelde me heel moe van het werk en het slenteren met zware tassen door Penrith, dus toen we terug kwamen heb ik in bed even wat video’s bewerkt en daarna ben ik gaan slapen. Ik droomde dat een man het hostel inkwam en zei: “Waarom houden jullie niet eens in de zoveel tijd een kunsttentoonstelling in het hostel, om even wat geld bij te bikkelen?” Jim, Nigel, Derek, Ilse en ik gingen daarna bij elkaar zitten in de gastenlounge om daar er over te vergaderen. Archibald (de kat) kwam toen op mijn schoot zitten. Ik werd daarna wakker omdat Archibald aan mijn deur liep te krabben. Erg toevallig. Archibald is echt een ‘aandachtshoer’ (excuse my French). Hij blijft mauwen totdat je hem aait en daarna bijt hij in je hand. Zijn gemauw gaat door heel het hostel heen en hij valt zelfs gasten lastig.

Ik heb verder nog wat geschreven, tortellini’s gemaakt en daarna wat gehangen. Nu ga ik lekker slapen, want ik ben bek af!
 


Vrijdag 5 september 2014, 14:20 uur. Dag 5.

Tussen het werk in (9-12 en 6-8.30 uur) heb ik wat rondgelopen. Probeer je voor te stellen dat er een weg door de Lake District gaat en dat Patterdale ergens in het midden aan die weg ligt. Ik heb tot nu toe alleen nog maar naar één kant van die weg verkend. Nu ging ik de andere kant op.

Ik heb ook een doel voor ogen. Het is hier namelijk behoorlijk klein en geïsoleerd en ik wil niet in een één of andere leegte vallen, dus ik maak allemaal plannen voor mezelf zodat ik wat te doen heb. Mijn nieuwe doel: uiteindelijk wil ik Helvyllan op. Dat is de hoogste berg van heel Lake District. Ik weet niet precies hoe hoog het werkelijk is, maar ik wil er op. En ik heb hoogtevrees, dus mijn doel is om mijn hoogtevrees te overwinnen. Ik ga er voor trainen en ben vandaag begonnen. Ik besloot vandaag een wat minder hoge berg te beklimmen: Hartsop.

Dus, berg Hartsop. Als ik het raam van het restaurant gedeelte van de hostel uitkijk, kan ik de berg zien liggen. Het is behoorlijk hoog en het idee dat Helvyllan hoger is maakt me nu al duizelig. Er loopt een mooi pad over Hartsop, dus die heb ik gevolgd. Het pad heet Bridleway. Mooie namen hebben ze hier toch allemaal. Ik wilde helemaal naar de top, maar ben een paar meter voor het einde gestopt omdat ik het laatste stuk gevaarlijk steil vond, dus dat heb ik maar niet gedaan. Toch was het de klim helemaal waard. Wat een prachtig uitzicht is het zeg! Echt adembenemend. Aan mijn linkerhand zag ik het meer Derwenwater (denk ik, het kan ook Brothers Lake zijn geweest) liggen. Aan de rechterhand kon ik Ullswater zien. En daar omheen en tussen de meren door, alleen maar bergen. En ik was even hoog als alle topjes van die andere bergen. Ik zag vogels vliegen op mijn hoogte en die vonden het zelf ook wel hoog genoeg; dat was een vreemde ervaring, maar wel schitterend.

Na de klim ben ik naar de lounge gegaan en heb ik de Hobbit afgekeken. Eindelijk. Ook ben ik begonnen aan een nieuwe serie, Fresh Meat, met een komediant die ik erg leuk vind: Jack Whitehall. Ik heb nog wat geluncht en daarna moesten we alweer aan het werk!

Het was een rustige avond. Er waren slechts vier mensen die bij ons wilden eten, dus we hebben vooral wat rondgehangen en zo af en toe was afwas gedaan. Nu schrijf ik weer even alles bij en ik ga straks lekker slapen. Het weekend is begonnen! Drie dagen vrij!
 


Zaterdag 6 september 2014, 13:30 uur. Dag 6.

Ik heb tot half elf geslapen, mezelf in mijn sportkleren gehesen en ben wezen rennen! Het was geweldig.

De afgelopen week was een beetje raar voor mij, omdat ik, om het maar even dramatisch te zeggen, een ‘nieuw leven’ begonnen ben. Ik heb tenslotte niemand van mijn familie bij mij en van mijn vrienden heb ik alleen Ilse om me heen. Kevin is er ook niet, wat ook raar is. Daarbij ben ik in een ander land, op een andere plek, met heel andere mensen, een andere taal, andere tradities en ander werk. Ik heb al mijn eigen ‘tradities’ de eerste week aan de kant geschoven om een beetje hier te kunnen wennen. Dus smoothies drinken, hardlopen en gezond eten (of een poging doen tot) zat er niet echt in. Ik heb rare maaltijden gehad, omdat ik vaak laat vrij ben en ik pas mag eten als al het werk klaar is, en ik had geen tijd om smoothies te maken ’s ochtends. Hardlopen is een echte uitdaging hier, met al die heuvels en bergen. Vandaag dus weer begonnen met in ieder geval die kleine dingetjes te doen, zodat ik nog een beetje van mijn ‘oude leven’ bij me draag.

Na het hardlopen heb ik gedoucht, een smoothie gedronken en de was gedaan. Ik heb wat gebruncht en met mijn vader geskyped. Ondertussen was ik bezig met het bestellen van een treinticket van Penrith naar London, voor in november. Ik kwam er alleen achter dat de website het met paypal betalen niet aangaf, terwijl dat wel een mogelijkheid behoort te zijn, dus ik verloor mijn geduld en heb het allemaal weg geklikt. Ik kijk morgen wel weer; ik heb nog tijd genoeg!

De afgelopen week is echt heel snel gegaan. Het lijkt alsof ik gisteren hier ben aangekomen, maar het is alweer dag zes van mijn stage. Echt bizar hoe snel het allemaal gaat. Maar met het werken en het bezig houden van mezelf is dat ook niet echt een wonder.

Nederland missen doe ik nog niet en gelukkig spreek ik mijn familie en vrienden bijna elke dag, wat het gemis minder maakt. Ik merk wel dat ik bij veel dingen denk: dit had papa prachtig gevonden, wat zou mama dit mooi vinden, hier zou ik graag met Kevin heen willen, en hier hadden Iris en Karlijn het ook leuk gevonden.

Ik heb wat schoolwerk gedaan door te schrijven en video’s te bewerken. Ik heb wat problemen met mijn bewerk programma, dus het kan zijn dat er morgen geen video is. Ik doe mijn best om het te fiksen, vandaag heb ik toch een dag vrij!